ते सगळे खर्च
वाटून घ्यायचे . मोजून
मापून , विचार करून, पै
-पै चा
हिशीब ठेवायला तिला
फार आवडायचं . ती
त्याच्या पेक्षा कमी नाही
ह्याची हळुवार जाणीव तिला
हलकेच समाधान देत
रहायची . तो पण
तिच्या समर्थ असण्याचा आनंद
व्यक्त करायचा . आपण इतर
पुरुषांसारखे नसल्याचा अभिमान बाळगायचा
.
रात्रीच्या
चांदण्यात आकाशाकडे टक लावून
पाहणाऱ्या तिला न्ह्याहाळताना
त्याला एकच बोच
सतत लागून राहायची
. संसार
वेलीवरून गळून गेलेल्या
कळ्या आजही त्याला
सतवायच्या. आकाशातल्या ताऱ्यांमध्ये तो
त्यांना नकळत शोधायचा
. परिपूर्ण होता होता
राहिलेल्या अपुऱ्या प्रपंचाकडे मागे
वळून पाहताना त्याला
त्रास व्हायचा . पण थोडाच
काळ …
" तो किंवा ती" हा
डॉक्टरांचा प्रश्नं आठवला की
त्याच हळवं मन
स्थिर व्हायचं .
तिच्या बाबांचे कृतार्थ डोळे
आठवायचे आणि हा
न झालेला बाबा
शांत होऊन जायचा
खूप सुंदर लिहिलं आहेस! लेखनात सूक्ष्मता आहे, प्रवाहीपणा आहे. त्यामुळे तुला ज्या भावभावना मांडायच्या आहेत, त्या अगदी मोजक्याच शब्दांत परिणामकारकरीत्या पोहचल्या. लिहित रहा! ब्लॉगवरील लेखांची संख्या वाढायला हवी!
ReplyDelete